Мама, цябе няма – і гэта мы усведамляем, знаходзім сілы жыць далей, між спёкі і сярод завей ісці наперад і ніколі не здавацца, дню новаму ўсміхацца, вітаць людзей, памылкі дараваць – і калаўрот жыцця круціць, аднак заўсёды у роднай хаце на парозе успамінаем, як некалі на ім нас сустракала мама… І на прыступках дня наступнага прыносім кветкі на магілу да цябе, мама…
20.11.2011г
|
|